ရြာသာသာ ၿမိဳ႕ေသးေသးေလးမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္၊ သူ႕ဘဝလမ္းရဲ႕ ခဏေလာက္ ေလွ်ာက္သြားဖူးတယ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြမဟုတ္ဘဲ ေက်ာင္းမတက္ရတဲ့ အစိုးရ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ႐ံုးပိတ္ရက္တိုင္းမွာ ပ်င္းေျခာက္ေျခာက္ ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ တိတ္ဆိတ္တဲ့ ႐ံုးဝင္းထဲမွာ ေတြ႕ရာ အပင္ေတြေပၚ တက္ႏိုင္သေလာက္ ကုတ္ကပ္တက္၊ ေတာင္လိုလို ေျမာက္လိုလို ျမင္ျမင္ရာ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ ေငးေမာ၊ ငွက္ကေလးမ်ား ျမင္ေတြ႕မိရင္ သူတို႕ မသိေအာင္ ေခ်ာင္းေျမာင္းၾကည့္။
မိုးရာသီမွာ ေန႕တိုင္း မုတ္သံုမိုးရြာတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလး၊ ေန႕တစ္ေန႕ရဲ႕ မနက္ခင္းမွာေတာ့ အံု႕ပ်ပ် မိုးက ရြာမခ်ခဲ့ဘူး။ ေက်ာင္းမသြားရတဲ့ ေန႕တို႕ရဲ႕ ထံုးစံ - ေကာင္မေလး သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္ ေဘာက္ဆြ ေဘာက္ဆြနဲ႕ ေလွ်ာက္သြားရင္း ဥဩသံ ၾကားရတယ္။ လမ္းမဘက္က လူတခ်ိဳ႕ ရပ္တန္႕သြားတာ၊ စက္ဘီးေတြ၊ ဆိုကၠားေတြ ရပ္သြားတာ၊ လူေတြရဲ႕ ေန႕စဥ္ေျပာဆိုသံေတြ တိတ္ဆိတ္သြားတာ၊ ... ကမၻာၾကီးဘာလို႔ ရပ္သြားတာလဲ လို႔ ေကာင္မေလး ေတြးမိသြားတယ္။
စူးစမ္းခ်ိန္ မရလိုက္ခင္မွာ လူေတြဟာ ေန႕စဥ္လႈပ္ရွားမႈေတြထဲ ျပန္သက္ဝင္ စီးေမ်ာလို႔။ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပဲ အဲဒီ ရပ္တန္႕မႈမွာ က်န္ခဲ့တယ္။ အေတြးေတြက ရပ္တန္႕မႈနဲ႕ အလုပ္႐ႈပ္လို႕။ အိမ္ကို ျပန္လာေတာ့ လူၾကီးေတြကို ေမးတယ္။ ဘာလို႔ ခါတိုင္း မီးဥဩလို လူေတြ စိတ္မပူၾကတာလဲဆိုတာ ထူးဆန္းေနတုန္း။ ေမေမက “ဒီေန႕ ဘာေန႕လဲ၊ သိလား”တဲ့။ “သိတာေပါ့၊ ဒီေန႕ သမီးေက်ာင္းပိတ္တယ္၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္” ဆိုေတာ့ ဝိုင္းရီၾကတယ္။ ဆိုးလိုက္တာ။
ေဖေဖက “အာဇာနည္ေန႕ မို႔ ေက်ာင္းပိတ္တာ၊ အာဇာနည္ေန႕မို႔ ဥဩဆြဲတာ သမီးတို႔ ေက်ာင္းမွာ မေျပာဘူးလား”တဲ့။ ေဖေဖက မရီဘူး။ ေက်ာင္းမွာ မနက္ျဖန္ ေက်ာင္းပိတ္တာ ေျပာတာပဲ သိတဲ့ ေကာင္မေလး ျပန္မေျဖေတာ့ ေဖေဖ သက္ျပင္းခ်တယ္။ ဒါ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္။ လူလူခ်င္း၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းလို ခ်စ္တဲ့ ခင္တဲ့ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ ကိုေအာင္ဆန္းရဲ႕ နာမည္ကို သေဘာက်လို႔ သူ႕ဘာသာသူ မွည့္ေခၚခဲ့တဲ့ “ဦးေအာင္သန္း”
အမည္ကို မွတ္ပံုတင္အမည္ထက္ သေဘာက်တဲ့ ေဖေဖ။ အာဇာနည္ေတြကို တစ္ေယာက္ခ်င္း ရင္းႏွီးခ်င္စိတ္ ေပၚလာေအာင္ ေကာင္မေလးကို မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တယ္။
ဒီေန႕ ၂၀၁၁ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္။ ကြန္ပ်ဴတာ ခလုပ္ေတြေပၚ လက္ေတြ ေျပးလႊားရင္း၊ ဖုန္းသံ၊ ဝရိန္ေဆာ္သံ၊ သံေခ်ာင္းျဖတ္သံေတြနဲ႕ ဆူညံေနတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ေကာင္မေလးစိတ္ထဲ ဥဩသံ ၾကားေယာင္ေယာင္။ တစ္မိနစ္ေလာက္ ကိုယ့္ကမၻာကိုယ္ ရပ္တန္႔ပစ္ရင္း ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး အလိုလို ရပ္သြားတဲ့ တစ္မနက္ကို သတိေတြရ.. . . လြမ္းဆြတ္မႈကိုယ္တိုင္ေတာင္ ရပ္တန္႕လို႕။
